-
1 fak|t
m (G faku) fact- dziwny/niezwykły/znany/mało znany fakt a strange/peculiar/well-known/little-known fact- fakt bezsporny/niezbity an indisputable/irrefutable fact- suche/nagie/ustalone fakty dry/the plain/the established facts- fakt historyczny/naukowy/społeczny a historical/scientific/social fact- fakt dokonany a fait accompli- oparty na faktach based on fact a. the facts, factual- zgodny/niezgodny z faktami factual/nonfactual- po fakcie after the fact, afterwards- refleksja po fakcie an afterthought- literatura faktu non-fiction- stać się faktem to become fact- trzymać się faktów to stick to the facts- przeinaczać/przytaczać/ustalić fakty to distort a. twist/cite/establish (the) facts- popierać tezę/twierdzenie faktami to substantiate a thesis/statement- uprzedzać fakty (w narracji) to get ahead of one’s story; (przesądzać, przewidywać) to get ahead of oneself- fakt faktem a. (to) fakt admittedly, it’s true (that…)- liczyć się z faktami a. stawić czoło faktom to face the facts- ja tylko stwierdzam fakty I’m only stating the facts- fakty mówią same za siebie the facts speak for themselves- miał miejsce następujący fakt the following event(s) took place- dowodem jego zbrodni jest fakt, że… the fact that… proves his guilt- faktem jest, że budżet jest ograniczony, ale… it’s true that the budget is limited, but…- □ fakt prawny Prawo material factThe New English-Polish, Polish-English Kościuszko foundation dictionary > fak|t
См. также в других словарях:
fakt — m IV, D. u, Ms. faktkcie; lm M. y «to, co zaszło lub zachodzi w rzeczywistości; zdarzenie, zjawisko; określony stan rzeczy» Fakt historyczny, naukowy, społeczny. Dziwny, niezwykły fakt. Coś jest faktem dokonanym. Coś stało się faktem. Trzymać się … Słownik języka polskiego
skutek — m III, D. skutektku, N. skutektkiem; lm M. skutektki «to, co jest następstwem jakiegoś działania; wynik, rezultat, konsekwencja czegoś» Dodatnie, doniosłe, pomyślne, zbawienne skutki czegoś. Ujemne, opłakane, katastrofalne, zgubne skutki. Skutki… … Słownik języka polskiego
stosunek — m III, D. stosuneknku, N. stosuneknkiem; lm M. stosuneknki 1. «zależność, związek między różnymi rzeczami, osobami, pojęciami itp., zestawionymi ze sobą; relacja, proporcja» Stosunek ilościowy. Stosunek równości. Stosunek pokrewieństwa,… … Słownik języka polskiego
